فرق آمریکایی و بریتیش چیست؟
اگر از علاقمندان به زبان انگلیسی باشید، احتمالا تا به امروز مقولهی فرق آمریکایی و بریتیش به گوشتان خورده است. احتمالا وقتی به تماشای فیلمهای زبان اصلی بنشینید متوجه تفاوت لهجهها در فیلمهای مختلف انگلیسی میشوید. افراد در فیلمهای ساخت آمریکا به نحو متفاوتی از شخصیتهای فیلمهای انگلیسی صحبت میکنند. با اینکه دو لهجهی مذکور از جنبههای مختلف از هم متفاوت هستند، عمدهترین تفاوتی که شاید برای همگان قابل تشخیص باشد نحوهی تلفظ صدای R است. اما دلیل تلفظ متفاوت صدای R توسط بریتانیاییها چیست؟
چرا بریتیش ها R را تلفظ نمیکنند؟
انگلیسیها در قرون شانزدهم و هفدهم زبان خود را به آمریکا بردند. صحبت از زمانی است که هنوز دستور زبان یا لغتنامهای برای زبان انگلیسی تدوین نشده بود. مهاجران انگلیسی که وارد آمریکا شدند در ابتدا R را تلفظ میکردند؛ اما در این بین طبقهی اشرافی انگلیسیها که همواره ادعای تافتهی جدابافته بودن داشتند، برای اینکه خود را از اقشار فرودست جامعهی انگلستان متمایز کنند، شروع کردند به کمرنگ کردن تلفظ R. رفته رفته اقشار فرودست نیز شروع به تقلید از طبقهی اشرافی کردند و بدین ترتیب دو لهجهی متفاوت از زبان انگلیسی به وجود آمد.
البته این یک واقعیت است که مردم استرالیا، هند و سایر کشورها نیز هنگام انگلیسی صحبت کردن هرکدام لهجهی مخصوص به خود را دارند؛ اما تفاوت آمریکایی و بریتیش به سطوح تلفظ و لهجه محدود نمیشود. املا، واژگان و دستور زبان دیگر حوزههایی هستند که در کنار تلفظ فرق انگلیسی آمریکایی و بریتیش محسوب میشوند. بر همین اساس میتوان گفت که آمریکایی و بریتیش دو گویش از زبان انگلیسی هستند.
فرق آمریکایی و بریتیش در نوشتار
انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی در سطح نوشتار تفاوتهایی با یکدیگر دارند. به طور کلی میتوان گفت آمریکاییها املای سادهتری دارند و نوشتار آنها به تلفظ واژگان نزدیکتر است. برای مثال آمریکاییها لغت رنگ را به شکل Color مینویسند؛ اما املای همین لغت در انگلیسی بریتانیایی Colour است. در مورد flavor و flavour و لغتهایی مثل honor و honour نیز اوضاع به همین شکل است.
در مورد افعال نیز دو آمریکاییها نگارش مخصوص به خود را دارند. برای مثال، سازماندهی کردن را در آمریکایی Organize ولی در بریتانیایی Organise مینویسند. این قاعده در مورد realize، recognize و بسیاری افعال دیگر که به حروف مشابه ختم میشوند نیز صدق میکند.
در مورد اسامی نیز بسیاری اسامی منتهی به er در انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی متفاوت نوشته میشوند. برای نمونه لغات center، meter و fiber که در انگلیسی بریتانیایی به ترتیب center، meter و fiber نوشته میشوند.
فرق آمریکایی و بریتیش در سطح واژگان
آمریکاییها و بریتانیاییها خیلی مواقع برای اشاره به یک چیز واحد از دو لغت متفاوت استفاده میکنند. مثلا آمریکاییها به شیرینی کوچک میگویند Cookies اما بریتانیاییها به آن biscuit میگویند. همچنین آمریکاییها برای اشاره به منزل آپارتمانی خود از apartment استفاده میکنند. برای فصل پاییز آمریکاییها از fall استفاده میکنند، اما بریتانیاییها autumn را برای پاییز به کار میبرند. لغت آشنای دیگر film است که آمریکاییها ترجیح میدهند به آن movie بگویند.
تفاوت آمریکایی و بریتیش از نظر گرامر
دو گویش آمریکایی و بریتانیایی از نظر دستوری نیز تفاوتهای جزئی دارند. یکی از این تفاوتها در شکل گذشتهی افعال است. مثلا آمریکاییها برای گذشتهی فعل dive از dove استفاده میکنند در حالی که گذشتهی این فعل در گرامر بریتیش dived میشود.
نمونهی دیگر استفاده از فعل جمع برای اسامی جمع در بریتانیایی است. در واقع بریتانیاییها یک تیم فوتبال را مجموعهای از افراد میدانند، اما آمریکاییها یک تیم را یک واحد در نظر میگیرند. بر همین اساس در انگلیسی آمریکاییها my team is winning ولی در انگلیسی بریتانیاییها My team are winning از نظر دستوری صحیح است.
جمعبندی
علاوه بر تفاوتهای یادشده دو گویش آمریکایی و بریتیش در موارد دیگری همچون حروف اضافه و افعال کمکی نیز با یکدیگر تفاوت دارند. با وجود این گویشوران آمریکایی و بریتانیایی در فهم زبان یکدیگر هیچ مشکلی ندارند. به عبارت دیگر اگر یک آمریکایی به انگلستان سفر کند مشکلی در برقراری ارتباط با اهالی این کشور نخواهد داشت؛ بالعکس، اگر یک بریتانیایی عازم آمریکا شود نیز مشکلی در صحبت کردن با آمریکاییها برایش به وجود نخواهد آمد. به همین دلیل است که میگوییم آمریکایی و بریتانیایی دو گویش از یک زبان هستند. این که کدام گویش را برای یادگیری انتخاب میکنید بستگی زیادی به نیاز و سلیقهی شما دارد؛ اما آنچه که در ایران محبوبتر و مرسومتر بوده و در انواع کلاس انگلیسی آموزش داده میشود، گویش آمریکایی است.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.