یادگیری زبان های سخت دنیا

یادگیری زبان های سخت دنیا

زبان‌شناسان با مقایسه عناصر مختلف زبان‌های دنیا مانند دستور زبان، صرف افعال و تعداد الفباها به دسته‌بندی زبان‌های زنده دنیا بر اساس میزان دشواری آموختن آنها كرده‌اند و پنج زبان عربی، چینی، ژاپنی، كره‌ای و مجارستانی را به عنوان مشكل‌ترین زبان‌های دنیا دسته‌بندی كرده‌اند.

به گزارش دادنا اگر تا پنجاه سال پیش “باسواد بودن” به معنای سواد خواندن و نوشتن و بلد بودن چهار عمل اصلی ریاضیات بود اما در دنیای مدرن معیارهای دیگری نیز به آن افزوده می شود تا با سواد بودن سخت تر از دهه های گذشته باشد. دانستن یك زبان خارجی یا بلد بودن كار با كامپیوتر و استفاده از اینترنت را می توان از دیگر معیارهای باسواد بودن به حساب آورد.با این حال یكی از كارهای زمانبر و نسبتاً مشكل آموختن زبانی به غیر از زبان مادری است و هیچ زبانی برای یادگیری آسان نیست اما آموختن همه زبان ها به یك اندازه مشكل نیستند و برخی از زبان شناسان پنج زبان زنده دنیا را جزو مشكل ترین زبان ها برای آموختن انتخاب كرده اند. اینكه چرا این زبان ها به عنوان مشكل ترین زبان های زنده دنیا برای آموختن انتخاب شده اند به فاكتورهایی مانند میزان دوری و اختلاف با زبان مادری، نحوه نگارش الفبای و گویش اصوات آن بر می گردد. این 5 زبان مشكل دنیا  عبارتند از:

1 زبان چینی : زبان چینی اصطلاحاً یك زبان تونال “Tonal Language” است به این معنا كه با تغییر زیر و بم صدا معانی واژگان نیز تغییر می كند. همچنین وجود هزاران كاركتر و سیستم پیچیده خط چینی به دشوارتر شدن آموختن این زبان منجر شده است. زبان مادری حدود یك پنجم مردم جهان یكی از انواع زبان چینی است.

2 زبان عربی: زبان عربی شباهت بسیار كمی به زبان های هندی و اروپایی دارد. اصوات در این زبان بسیار مهم هستند اما شباهت بسیار زیادی بهم دارند به نحوی كه با اندكی تغییر صوت ممكن است معنای جمله به كلی عوض شود. زبان عربی بزرگ‌ترین عضو از شاخه زبان‌های سامی است و با زبان‌های عبری و آرامی هم‌خانواده‌است و یكی از شش زبان رسمی سازمان ملل است. ای زبان، زبان رسمی 25 كشور جهان است و حدود 320 میلیون نفر گویشگر دارد.

3 زبان ژاپنی: برای آموختن زبان ژاپنی نیز باید مانند زبان چینی هزاران كاراكتر را به ذهن سپرد. سه سیستم متفاوت نوشتن و دو سیستم هجابندی برای این زبان وجود دارد كه یادگیری این زبان را مشكل تر كرده است. این زبان حدود 130 میلیون گویشگر دارد.

4 زبان کره ای: برای كسی كه پیشینه آسیای شرقی ندارد آموختن زبان كره كار واقعاً مشكلی است. ساختار بسیار متفاوت دستور زبان و نحوه تغییر افعال در زمانهای مختلف براستی گیج كننده است. برای نوشتن به این زبان نیز باید همان هزاران كاراكتر مشابه زبان خط چینی را آموخت. این زبان حدود هشتاد میلیون گویشگر دارد.

5 زبان مجارستانی: در زبان مجارستانی اسم در هفت حالت مونث و مذكر و خنثی و … صرف می شود. زبان مجارستانی همچنین جزو “زبان های مستقل” محسوب می شود بدین معنا كه واقعاً هنوز مشخص نشده است كه ریشه های این زبان از كجاست و برخلاف بقیه زبانهای رایج در اروپا ریشه لاتین ندارد. این زبان 13 میلیون گویشگر دارد.